7 maart, LLN, klimaatbetoging 9

Terwijl iedereen bezig is met de betoging van morgen wil ik nog eens terugblikken op de vorige week. Waarom doe ik dat? Omdat ik vaststel dat ik die dag deze week verschillende keren naar boven haalde.

Het is midden in de vakantie. Een korte vakantie met tieners betekent in ons huis: slapen, gamen, koken, sporten, gamen/netflix, slapen* herhalen*. "Midden in de vakantie" wil zeggen dat iedereen ondertussen stevig uit zijn/haar ritme is. Woensdag 6 maart s'avonds wordt ondertussen de traditionele vraag gesteld: wie gaat morgen betogen? Lara:"ik". Rias&Niel: "Waar is het? Hoe laat? Wat is er te doen in Louvan-la-Neuve(LLN)? Is het ver?". Het is simpel: opstaan om 6:30, de trein van 7:37 met 2 overstappen... Oh, neeeeeeeeen... De jongens willen wel gaan want zij kunnen niet meer spijbelen, ze kunnen hun lessen niet meer missen want de gevolgen stapelen zich op en de vakantiebetoging is zonder straf. Maar, het is vroeger dan de gewone schooldag... Oh, neeeeeen...

7 maart kondigde zich aan als een donkere regenachtige dag. Grijze ochtend, het geluid van druppels tegen het raam en diep slapende kinderen om 6:30. Een voor een wakker maken en telkens "Echt? Nu al?". Ze sleurden zich uit bedden midden in de vakantie. Stil en half-slapend, zoals ik me mijn nonkel herinner, een uitgeputte arbeider die opstaat omdat het moet... Tegen 10:15 uur arriveren wij in LLN doorweekt van de regen. Een leeg plein. Hier en daar wat mensen aan de kant & wat slogans te zien. Alles geteld misschien 50-100 personen... Leeg... Bangelijk leeg. Dit hebben wij nog nooit gezien. Onwennig zetten wij ons op de startlijn en wachten. Wie dit plein kent, weet dat er heel wat straten op uitkomen. Als je blijft staan en kijkt, dan zie je uit alle straatjes mensen naar het plein sijpelen: een grootmoeder met twee kleinkinderen op een step, een moeder met heel wat lagere school kinderen die zelf geknutselde slogans dragen, JNM zakt af naar LLN met een banner, Grootouders voor het klimaat zijn gearriveerd en zoeken een goede plek om hun banner op te stellen,... Een bedelaar die zijn plekje bij de bank verlaat en verhuist naar een plek waar hij iedereen kan zien met de hoop om vandaag wat meer te krijgen Een groepje van hier en een groepje van daar. Tegen 10:45 staat het pleintje vol pratende en wachtende mensen. Zieke Anuna komt erbij en kruipt in haar sjaal, duidelijk verkouden en snakkend naar haar zetel. Het blijft miezeren. De ordehandhavers zijn gearriveerd: wel geteld 4: een vrouw, twee mannen en hun chef. Wij kunnen vertrekken. Een kronkelend parcours door het volledige centrum. Werkelijk surrealistisch: het is leeg, het is smal, trappen op & trappen af. De stad is overgenomen door een vreemde massa roepende dansende mensen die de kleine straatjes en het pleintje vult. 4200. Het lijkt alsof iedereen mee stapt. De eigenaars van de winkels of bar, restaurants die buiten komen om de menigte te bekijken, verbazing al om: waarom hier? wat willen al die mensen? Vooraan loopt een handvol fotografen en journalisten. De grote ontbrekende: de VRT. De grote aanwezige: internationale pers. Van eerste tot de laatste stap loopt een journaliste of journalist naast de meisjes. Anuna geeft in het Engels een lang interview, af en toe onderbroken door een slogan en dansje of iemand die even een selfie wilt nemen of een gesprek wil voeren. Mijn jongens dragen de banner van YFC en luisteren alles af. Achteraf, thuis, volgen er gesprekken over "die gast van IPCC" (Jean-Pascal Van Ypersele) en het interview van Anuna. Het is vakantiesfeer. Na twee weken van Greta en de drukte van de journalisten in Brussel en Antwerpen lijkt dit echt een vakantie: kabbelend op zijn gemak door de straten van een dode stad... geen stress. De 4 politieagenten nemen om de beurt de foto's van de betoging, wat selfies met de aanvoerders en wijzen ons de weg door de stad. De grootste uitdaging van deze betoging is een vrachtwagen die dwars staat om uit te laden. De 4 ordehandhavers schieten in actie: met een lachje en een grapje leggen zij aan de bestuurder uit dat hij even opzij moet gaan staan tot de massa voorbij is. No stress. De tour is rond. Wij komen op de bestemming toe en dan zeggen de politieagenten: Nog een rondje? Waarom niet? Er wordt nog een lus aan toegevoegd. Trappen op, tappen af...

's Avonds in de zetel: "Dank je, mama, dat je ons wakker gemaakt hebt. Het was fijn om erbij te zijn."